Gmina Cegłów

Herb gminy

Dnia 16 lutego 1621 roku, na mocy przywileju wydanego przez króla Zygmunta III Wazę, Cegłów uzyskał prawa miejskie. Wraz z lokacją miasto otrzymało swój herb, którym opatrywano pieczęcie i wszystkie ważne pisma i dokumenty urzędowe. Ponieważ patronem osady jest św. Jan Chrzciciel, pod którego wezwaniem znajdował się tu pierwotny i obecny kościół, herb nawiązywał do tegoż świętego. Godłem miasta jest wizerunek głowy św. Jana Chrzciciela umieszczonej na srebrnej misie, na tle snopa zboża. Kłosy zboża zostały zapożyczone z herbu Wazów, na co król Zygmunt III, wydał kapitule specjalne pozwolenie. Wcześniejsza wersja cegłowskiego herbu, sprzed 1628 roku, przedstawiała tarczę ze snopem zboża – będącym symbolem urodzaju i dobrobytu, otoczonym liściem wawrzynu, którym przyozdabiano zwycięzców. Według tradycji miejscowej snop liczył jedenaście kłosów, które miały symbolizować wszystkich Apostołów za wyjątkiem Judasza Iskarioty. Miały też świadczyć o randze miasta, gdyż im więcej kłosów było w herbie, tym większe miasto miało znaczenie. Kiedy kapituła warszawska ostatecznie potwierdziła przywileje miejskie, do herbu dodano srebrną misę, na której znajdowała się głowa św. Jana Chrzciciela. Liście laurowe zwieńczały tylko kłosy zboża, a z czasem zostały wyparte. Taki herb wysłała rada miejska w 1847 roku do zatwierdzenia władzom rządowym. Wymalowany wówczas w kolorach ma złoty snop, srebrna misę i czerwone tło. Taki też jest umieszczony na suficie prezbiterium w miejscowym kościele. Po utracie praw miejskich przez Cegłów w 1869 roku symbolu tego oficjalnie nie używano. Powrócono do niego dopiero wraz z reorganizacją administracyjną kraju w 1991 roku. Na mocy uchwały Rady Gminy z 26 czerwca 1991 r. został on herbem gminy Cegłów.

Oprac. Małgorzata Śluzek

Mapa Gminy Cegłów

Położenie

Gmina Cegłów administracyjnie leży w powiecie mińskim, woj. mazowieckim. Położona na Wysoczyźnie Kałuszyńskiej. Cegłów – siedziba gminy – leży na trasie kolejowej  Warszawa – Siedlce – Terespol w odległości 50 km od Warszawy i 44 km od Siedlec oraz 5 km od międzynarodowej trasy E – 30.

Powierzchnia gminy wynosi 9574 ha, około 30% terenu zajmują lasy mieńskie, 3/5 gminy Cegłów leży w obszarze Mazowieckiego Krajobrazu Chronionego. Rzeźba gleb w gminie ma charakter równinny, miejscami pagórkowaty, uroku dodają rzeki: Mienia i Piaseczna. Liczba mieszkańców w gminie – 6212 osób (stan na 31.12.2010r.).

Historia w pigułce

Do poł. XVI w. występuje jako Cebrowo, w spisie z 1576 r. występuje jako Czegłowo. Dobra Cegłowa stanowiły własność sióstr miłosierdzia pp. marcinkanek warszawskich, w XIX w. sióstr szarytek. W 1576 r. przez oddzielenie kilku wsi od par. w Kiczkach utworzono parafię Cegłów dekanatu nowo-mińskiego. W 1629 r. kościół uzyskał konsekrację, a zatem potwierdzenie erekcji parafii. Istniała szkoła i przytułek dla ubogich. Dnia 16 lutego 1621 r. Cegłów otrzymał prawa miejskie magdeburskie na mocy przywileju Zygmunta III i zezwolenie na odbywanie 2. targów tygodniowo i 3. jarmarków rocznie. Herbem Cegłowa  została głowa ?w. Jana na misie, na tle siedmiu kłosów, stanowiąca pieczęć kapituły warszawskiej. Położenie na skrzyżowaniu dwu starych gościńców z Kuflewa do Mińska oraz z Kołbieli przez Siennicę do Kałuszyna dawało miastu możliwości rozwojowe poprzez handel i rzemiosło. Mieszkańcy zajmowali się rolnictwem, rzemiosłem, wyszynkiem trunków, garncarstwem (Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego).

W czasach świetności miasta, znajdowały się tu karczmy z dwuizbowymi zajazdami, sześć drewnianych studni, dom dla ubogich, gorzelnia i kościół parafialny. Miejscowa ludność (ok. 100 osób) trudniła się rzemiosłem, głównie garncarstwem i handlem. Wszyscy mieszkańcy Cegłowa otrzymali prawo wyrabiania i sprzedawania piwa, wina, gorzałki, miodu i likieru. Cegłów miał charakter rzemieślniczo-targowego ośrodka. Na placu rynkowym o wymiarach 113×115 m był usytuowano murowany kościół i drewniany ratusz. W katolickim kościele parafialnym z XVI wieku znajduje się wiele cennych zabytków, w tym drewniany ołtarz wykonany przez  Lazarusa Gertner z Ulm, ucznia Wita Stwosza.

Wiadomo, że o jakości i rozwoju miasta świadczy liczba ludności, a ta z wielu różnych powodów malała (wojny, pożary, zarazy, klęski żywiołowe). Ratując miasto, zwolniono  wszystkich kupców przyjeżdżających z towarami od opłat na 10 lat. Poprawiono stan drogi handlowej, rynek, rozszerzono ofertę sprzedaży o mięso, żelazo i inne towary. Mimo usilnych starań, miasto upadało w 1869 roku. z chwilą. Ulice Cegłowa wciąż tworzą atmosferę małego miasteczka.

K a l e n d a r i u m   w y d a r z e ń :

1458                – powstała parafia w Kiczkach – założona przez Andrzeja z Bnina, bp. poznańskiego

1510                – powstał tryptyk dłuta Lazarusa, ucznia Wita Stwosza

1576                – miejscowość zmienia nazwę z Czegłowo na Cegłów

1576                – utworzono parafię Cegłów

1603                – istniała szkółka parafialna

16.02.1621     – na mocy przywileju Zygmunta III miejscowość otrzymuje potwierdzenie praw

miejskich (lokacja na prawie magdeburskim)

1628                – ustalono pieczęć miasta Cegłowa aktem kapituły warszawskiej

1629                – istniała szkoła i przytułek dla ubogich

1797                – wzniesiono drewnianą kaplicę w Mieni

1809                – na miejscu drewnianej, powstaje nowa murowana kaplica w Mieni

1815                – rozebrano ratusz – siedzibę burmistrza

1822                – rozebrano szkołę

1836                 – wybudowano plebanię

1869                – na podstawie ukazu carskiego Cegłów utracił prawa miejskie

1879                – dr Henryk Dobrzycki przekształcił szpital w Mieni na pierwsze w Polsce i Europie

sanatorium dla chorych na gruźlicę (na 30 łóżek) – działało 4 lata.

1906                – powstał kościół parafialny Starokatolickiego Kościoła Mariawitów

1911                – założono szkołę dwuklasową z wykładowym językiem polskim.

1917-24          – działało prywatne progimnazjum prowadzone przez siostry mariawitki

Czteroklasowy Zakład Naukowy w Cegłowie

1924                – progimnazjum przekształciło się w prywatną, siedmioklasową szkołę powszechną

1925                – utworzono dom pomocy społecznej „Jedlina”

1928                – oddano do użytku „dom sierot”, czyli sierociniec dla chłopców

1946                – Prywatna szkoła mariawicka w 1946r. została rozwiązana, a do jej budynku

przeniesiono szkołę państwową i odtąd dzieci obu wyznań uczyły się razem

Walory przyrodnicze

Rezerwat leśny „Jedlina” w Mieni – powierzchnia 70,40 – ustanowiony już 16.08.1952, a zatwierdzony 10.04.1978r. [Dokument powołujący – M.P. numer 74 pozycja 1190 (zmiana 1978/15/532)]

W północnej części Lasów Mieńskich, w odległości 1 km od stacji kolejowej Mienia, znajduje się jedno z najwspanialszych leśnych uroczysk mazowieckich – jak napisał L. Herz – rezerwat „Jedlina” – las bardzo dostojny, a jego drzewostan tworzy głównie jodła, która w środkowej Polsce jest drzewem egzotycznym, dlatego jej obecność to wielka sensacja. Towarzyszy jej sosna, świerk i dąb. Na terenie rezerwatu przeważają stare 100-130 letnie drzewostany sosnowo-dębowe, rośnie tu również starodrzew sięgający ponad 200 lat. Warstwa runa (zielona) składa się przede wszystkim z gatunków borowych (borówka, siódmaczek leśny, pszeniec zwyczajny) oraz grądowych (zawilec gajowy, gwiazdnica wielkokwiatowa, gajowiec żółty, perłówka zwisła) przy czym dominuje element borowy. Jest duży udział wysokiej trawy o fioletowo zabarwionym kwiatostanie – trzęślicy modrej. W rezerwacie występują rzadkie w Polsce zbiorowiska roślinne: bór trzcinnikowy i dębniak turzycowy:

  • bór trzcinnikowy charakteryzuje się drzewostanem sosnowym z domieszką jodły i dębu oraz świerka. Runo wielkogatunkowe z wysoką trawą i paprocią orlicą pospolitą oraz turzycą. W warstwie mszystej dominuje torfowiec sotrolistny i płonnik pospolity.
  • dębniak turzycowy to również ciekawe zbiorowisko leśne, w którym pod drzewostanem dębowym rozwija się runo właściwe olsom. Runo jest kombinacją gatunków olsowych, łąkowych i szuwarowych. Dominują tu wysokie turzyce, trawa trzcinnik lancetowaty oraz tojeść pospolita i kosaciec żółty.

Ochroną objęto las wielogatunkowy o charakterze naturalnym z udziałem jodły. Są tu rzadkie gatunki: widłak goździsty, gnieźnik leśny (chronione), trzcinnik owłosiony, narecznica szerokolistna, zachyłka trójkątna, turzyca leśna, dziki bez koralowy, jaskier kaszubski i inne. Rezerwat należy do najbardziej wartościowych w Polsce i wciąż zachwyca turystów.

“Dęby Piaseczyńskie” w gminie Cegłów to cenne obszary przyrodnicze nie objęte jeszcze prawnymi formami ochrony przyrody.

Rzeka Mienia – na całym niemal swym biegu płynie łąkami i polami i przecina ładnie pofałdowany teren, zwany Wysoczyzną Kałuszyńską.

Szlak zielony (12 km): Cegłów (stacja PKP) – Skwarne – Lasy Mieńskie – rezerwat “Jedlina”
– Mienia (stacja PKP), jest ścieżka przyrodniczo-leśna do uprawiania turystyki pieszej i rowerowej z 10. wyznaczonymi przystankami z tablicami informującymi o różnych aspektach otaczającej przyrody.

Zabytki

Cegłów

Katolicki kościół św. Jana Chrzciciela w Cegłowie wzniesiony w 2 poł. XVI w., częściowo przebudowany w XVII w., późnogotycki, murowany z cegły. Od zachodu wysoka kruchta, na zewnątrz prezbiterium epitafium Stanisława Oczki, fundowane przed 1599 r. przez Wojciecha Oczko, lekarza królewskiego, który dzielnie walczył z epidemią cholery w Cegłowie i Mieni. Wewnątrz drewniana ambona z XVII w., tryptyk z 1510 r. z cennymi rzeźbami, Lazarusa Gertner z Ulm, ucznia Wita Stwosza. Obok kościoła czworoboczna dzwonnica z XVIII w. oraz pomniki przyrody – dwie lipy drobnolistne i wiąz pospolity.

Starokatolicki Kościół Mariawitów z 1906r. – przykład neogotyku. Do niedawna istniał duży budynek drewniany przedwojennej szkoły prowadzonej przez parafię mariawicką.

Sierociniec, czyli Specjalny Dom Dziecka dla dzieci po chorobach urazowych z 1928 roku.
Pomnik wystawiony w 1928 r.
Płyta upamiętniająca 4. harcerzy zamordowanych 16 września 1939 r. – na skwerku przy ul. Anny Jagiellonki.  
Młyn motorowy.
Tablica upamiętniająca 26. mieszkańców rozstrzelanych przez hitlerowców w 1943 r. – na budynku ośrodka zdrowia.

Kiczki

Dworek i młyn wodny
Katolicki XVIII wieczny drewniany kościół parafialny św. Anny w Kiczkach. Jest to jeden z niewielu ocalałych w dobrym stanie zabytków tej klasy.

Mienia

Pałac Księżny Anny Mazowieckiej – otoczony starym parkiem – okazały, murowany gmach. Obecny budynek, z 1809 r., zaprojektował znany architekt Jakub Kubicki. W jego kaplicy znajduje się rzadko spotykany obraz “?w. Wincenty ŕ Paulo w otoczeniu chorych“. Szpital w Mieni z 1809r., którym kierował dr Henryk Dobrzycki, prekursor leczenia gruźlicy. W szpitalu tym przez 4 lata istniało pierwsze w Europie sanatorium chorych na gruźlicę, leczono też rannych żołnierzy rosyjskich w bitwie pod Iganiami i potajemnie rannych powstańców w 1863r. Przyniesiona przez żołnierzy rosyjskich epidemia tyfusu zdziesiątkowała rannych i miejscową ludność. Mogiła pochowanych znajduje się w pobliskim lesie. Obok szpitala znajduje się dom mieszkalny – czworak z 1861r. Obecnie w dawnym szpitalu mieści się Dom Pomocy Społecznej św. Józefa w Mieni.
Ślady huty szkła z XV – XVI w. – obok gajówki Huta.
“Trzy krzyże” – w leśnictwie Mienia znajduje się mogiła z trzema drewnianymi krzyżami – miejsce spoczynku żołnierzy polskich, z 1831 r., którzy umarli na cholerę w Mieni.

Oprac. Danuta Grzegorczyk

Ciekawostki

Ciekawostki z życia gminy i ludzi:

Czy wiesz, że…

Zbigniew Namysłowski, jeden z największych muzyków polskiego jazzu przyszedł na świat 9 września 1939 roku w Cegłowie? W metryce ma wpisane miejsce urodzenia – Warszawa, ale tak naprawdę urodził się w Cegłowie, o czym sam wspominał.. – „Bomby spadały na Warszawę i rodzice uciekali do Wilna… Ten pociąg zatrzymywał się co chwilę. I jak się zatrzymał na dłużej, a było to koło Cegłowa blisko Mińska Mazowieckiego, to akurat mama zaczęła rodzić. Więc szybko ją z tego pociągu zabrano, ale poród miał miejsce nie w szpitalu, lecz w jakiejś stodole… A potem mamę razem ze mną zabrano z powrotem do pociągu, który wciąż czekał” – opowiedział w wywiadzie.

Źródło: Paweł Brodowski – „Siedemdziesiątawka” – www.jazzforum.com.pl

W naszej gminie kręcili serial “RANCZO” – siedziba redakcji gazety i radia Wilkowyje

W naszej gminie, we wsi Huta Kuflewska nagrali wiele odcinków III edycji serialu “RANCZO“. To tutaj mieści się redakcja pisma “Lustro Gminy” oraz siedziba radia Wilkowyje. Prezesem jest były sekretarz gminy, Czerepach (Artur Barciś), a redaktorem naczelnym polonista, Tomasz Witebski (Jacek Kawalec). Nowy dom Solejuków i ich sąsiadów znajduje się we wsi Podskwarne. Należy przypomnieć, że ten popularny serial nagrywany jest głównie w Jeruzalu – rynek, kościół, plebania i okolice, natomiast budynek Urzędu Gminy w Latowiczu, a dworek w miejscowości Sokule k. Żyrardowa.

Ksiądz Kanonik Feliks Katuszewski, ur. 10 X 1886 r. Charłupia Wielka, pow. sieradzki; zginął 13.VII.1942 r. Dachau; katolicki duchowny. W l. 1918-1933 proboszcz Parafii Rzymskokatolickiej w Cegłowie. Później przeniesiony do Krośniewic k/Kutna, gdzie zastała go II wojna światowa. Zginął w obozie w Dachau. Jako cegłowski duszpasterz był nie tylko wspaniałym opiekunem, wychowawcą i nauczycielem, ale też wielkim patriotą i społecznikiem: – powołał do życia Stowarzyszenie Młodzieży Katolickiej – wybudował i prowadził schronisko dla chłopców sierot i półsierot z parafii Cegłów i powiatu Mińsk Mazowiecki – po zakończeniu budowy sierocińca zorganizował tam też przytułek dla starców – przeniósł także z Mieni Szkołę Zawodowo-Rzemieślniczo-Ogrodniczą dla dziewcząt – do prowadzenia tej szkoły zorganizował w Cegłowie Stowarzyszenie Kobiet Katolickich. – działał społecznie w Ochotniczej Straży Pożarnej, dla której ufundował jej pierwszy sztandar. Za swoją ofiarną pracę, a szczególnie za inicjatywę, budowę i opiekę nad Katolickim Schroniskiem dla sierot ks. Katuszewski został uhonorowany Krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice (Za Kościół i Papieża).Odznaczenie to ustanowione zostało w 1888 r. przez Papieża Leona XIII i jest nadawane w dowód uznania dla postawy moralnej zaangażowania na rzecz dobra wspólnego. Dla uhonorowania pamięci i zasług księdza Katuszewskiego dla społeczności cegłowskiej jego imieniem została nazwana jedna z ulic w Cegłowie.

Czesław Nielepiec (1886-1969), pochodził w rodziny szlacheckiej o tradycjach patriotycznych. Po uzyskaniu uprawnień nauczycielskich pracował w Kamieńczyku (pow. Radzymiński), Lubiankowie, od 1913 r. w Mistowie (pow. miński). W Cegłowie objął posadę kierownika szkoły od października 1917 r. i nieprzerwanie pełnił ją do przejścia na emeryturę w 1952 r. Od 1923 r. był prezesem Ogniska Nauczycielskiego, które aktywizowało społeczeństwo cegłowskie w różnych przedsięwzięciach kulturalnych. Jako założyciel i skarbnik Kasy Stefczyka niósł pomoc finansową w postaci pożyczek okolicznym chłopom i mieszkańcom Cegłowa. Był jednym z inicjatorów budowy pomnika X-lecia odzyskania niepodległości. On też rozpoczął starania o budowę nowej szkoły, które zaowocowały dopiero po jego śmierci. Po przej?ciu na emeryturę zamieszkał w Warszawie, gdzie zmarł w 1969 r. i został pochowany na Powązkach.

MALARZ W CEGŁOWIE

Jeden z największych współczesnych malarzy – Franciszek Maśluszczak – systematycznie odwiedza Cegłów. Dlaczego? W 1974 r. ożenił się z Barbarą Rżysko z Cegłowa, córką profesora Politechniki Warszawskiej Jerzego Rżyski i Marianny, anglistki.
„Franek wszystko malował z wyprzedzeniem. Tak też było z żoną: najpierw ją sportretował, później dopiero spotkał. Potraktował ją lepiej niż pozostałe ludziki: głowie dodał jasne, bujne włosy, dużym, zielonym oczom domalował zdziwienie, dziecinny uśmiech oddzielił kobietę od głupiego i zachłannego świata” – zapisała reporterka. A potem trafili na siebie – Maśluszczak i jasnowłosa dziewczyna – w trolejbusie na Krakowskim Przedmieściu. Ona nie miała biletu, on odstąpił jej swój. Powiedziała, że muszą się jeszcze spotkać, bo przecież dług trzeba spłacić. Spotkali się, pobrali, przyszedł na świat Łukasz. “Miał twarz ludzika z jego obrazów: za dużą czaszkę, wypukłe oczy… Malując, nie miał pojęcia, że takie twarze, takie czaszki, taki wyraz oczu i ust ma się, kiedy organizm nie wytwarza potasu i sodu”. Jeszcze na studiach Maśluszczak narysował matkę pchającą dziecięcy wózek. Właściwie nie wózek, lecz otwartą trumienkę na kółkach” – czytamy w rozmowie malarza z pisarką, Hanną Krall na łamach „Rzeczpospolitej”.
W Cegłowie pochowany jest ich syn, Łukasz, który zmarł w 1984 roku.

Franciszek Maśluszczak (ur. 1948 r.), absolwent warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, prowadzi zajęcia z malarstwa na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Poza malowaniem ilustruje książki, rysuje też w prasie. Jego prace – malarstwo, rysunki, grafika – prezentowano na ponad 100 wystawach w Polsce i świecie. Jest autorem „Drogi krzyżowej” (w kościele na Ursynowie). W Jego twórczości dominują postacie ludzkie, które zaczyna malować od oczu, bo one najlepiej prezentują uczucia. Na twarzach namalowanych przez artystę widać dobroć, lęk czasem ból. Atmosfera baśniowej wizji pobudza wyobraźnię widza. Jego twórczość jest zaliczana do nurtu zwanego ekspresją metaforyczną. Za działalność charytatywną otrzymał statuetkę im. Brata Alberta w Rzeszowie i Aukcji Wielkiego Serca w Krakowie. Jest laureatem Nagrody m.st. Warszawy za całokształt twórczości. Jego obrazy znajdują się w kilkudziesięciu muzeach w Polsce i na świecie, w tym również w Muzeum w Siedlcach.

Źródło: Joanna Gondowicz: Franciszek Maśluszczak, 2006.

W rzymskokatolickim XVI-wiecznym kościele w Cegłowie znajduje się drewniany ołtarz z 1510 roku wykonany przez mistrza Lazarusa Gertnera z Ulm, ucznia Wita Stwosza. Gotycki tryptyk – ołtarz złożony z trzech skrzydeł – składa się z części głównej i dwóch skrzydeł. W głównej części ołtarza usytuowane są postacie Matki Bożej z Dzieciątkiem, św. Jana Chrzciciela i św. Stanisława. Był świadkiem wcielenia Mazowsza do Królestwa Polskiego. Przed nim modlili się ostatni Jagiellonowie, a w 1588 r. zwłoki Stefana Batorego przez trzy dni wystawione były pod tym tryptykiem. W 1611 r. w związku z budową nowego ołtarza z inicjatywy króla Zygmunta III Wazy ołtarz zesłany został na mazowiecką prowincję.

“Trzy krzyże” – w leśnictwie Mienia znajduje się mogiła z trzema drewnianymi krzyżami – miejsce spoczynku żołnierzy polskich, z 1831 r., którzy umarli na cholerę w lazarecie w Mieni.

Dr Henryk Dobrzycki (1841 – 1914)

Absolwent warszawskiej Szkoły Głównej, uczeń Tytusa Chałubińskiego i pionier leczenia klimatycznego chorób płuc na terenach nizinnych, opartego na czystym powietrzu w miejscowościach położonych na glebach przepuszczalnych i otoczonych lasami iglastymi.

W latach 1879 – 1882 był dyrektorem szpitala w Mieni, gdzie założył pierwsze w Europie sanatorium przeciwgruźlicze dla ubogich. Niestety, po 4. latach sanatorium zostało przemianowane z powrotem na szpital ogólny, a doktor przeniósł się na Wołyń i tam utworzył zakład klimatyczny w Sławucie. Redaktor naczelny czasopisma “Medycyna” (1891-1898), autor wielu publikacji naukowych i poradników. Od 1899 członek, a od 1909 roku prezes Komitetu Sanatorium w Rudce.

SPRAWIEDLIWY WŚRÓD NARODÓW ŚWIATA

W Cegłowie mieszkał Julian Grobelny (1893 – 1944)

Kiedy 4 grudnia 1942 roku powstała Rada Pomocy Żydom „Żegota”, na jej czele stanął Julian Grobelny „Trojan”, socjalista. Przez dwa lata był prezesem „Żegoty” na cały kraj – ogólnopolskiej organizacji, jedynej w Europie.
– Julian Grobelny pochodził z Łodzi. Wraz z bratem robili tam bomby, brat zginął przy ich produkcji. Julian, z powodu choroby na gruźlicę, chciał być bliżej sanatorium w Rudce. Kupił gospodarstwo w Cegłowie, gdzie zamieszkał z rodziną. Ich dom był w okolicach szkoły. Pamiętam, Julian miał pokój pełen książek, i wszystkie skatalogowane. Przyjaźniliśmy się całą wojnę – wyznała Jadwiga Mizikowska, mieszkanka Mrozów.

– We wspomnieniach zachowałam Juliana Grobelnego jako wielkiego człowieka i patriotę. Był niezmordowanie pracowity, wymagający najwięcej od siebie, a dopiero potem od podwładnych. Miał kryształowy charakter. Posiadał rzadko spotykaną cechę u ludzi na wysokich stanowiskach; działał w sprawach wielkich i ważnych, a jednocześnie liczył się dla niego każdy człowiek. Potrafił okazać zainteresowanie każdemu potrzebującemu. Pracował bez wytchnienia całe dnie, a często i noce. Miał usposobienie bardzo pogodne, a jednocześnie dziwna moc jego wnętrza działała na otoczenie ogromnie uspokajająco. W jego towarzystwie mimo ciągłego zagrożenia naokoło, mimo grozy, która była wszędzie, ta jego wewnętrzna siła działała tak, że każdy czuł się bezpiecznie – napisała Irena Sendlerowa.

Pomagał, ratował życie ludzi, mimo, że wraz z żoną, Heleną żyli w biedzie. Mieli niewielkie zasiłki oraz skromne dochody z ogrodu przy domku w Cegłowie. A był chory na gruźlicę. Gestapo aresztowało go wiosną 1944 r. Doczekał końca wojny i mógł opuścił więzienie. Został pierwszym starostą w Mińsku Mazowieckim, jednak ciężka choroba i systematyczne wyniszczanie organizmu przez ponad 5 lat okupacji sprawiły, że po pół roku zaszczytnej pracy na nowym stanowisku zmarł 5 grudnia 1944 r. Pochowany jest na cmentarzu w Mińsku Mazowieckim. Został odznaczony Medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata.  

Pod koniec II wojny światowej w Cegłowie – w mieszkaniu pp. Grobelnych – ukrywały się pisarki: Maria Rodziewiczówna i Maria Dąbrowska.
Autor: Danuta Grzegorczyk